مقدمه
در مقاله قبلی با عنوان آشنایی با اصول و مبانی شبکه های کامپیوتری به تشریح انواع شبکه ها و مدل TCP/IP پرداختیم و گفتیم شبکه جهانی وب و اینترنت بر اساس این مدل کار می کند. بالاترین لایه در این مدل ، لایه اپلیکیشن ( Application Layer ) می باشد که به طور مستقیم با کاربر در ارتباط است. در این مقاله ابتدا به طور کلی به بررسی و تشریح این لایه خواهیم پرداخت و سپس پروتکل های آن از جمله پروتکل HTTP را بررسی خواهیم کرد.
تفاوت اينترنت و وب چيست؟
اکثر کاربران فکر مي کنند که وب همان اينترنت است اما اينترنت در سال ۱۹۸۳ وقتي که آرپانت که همان پدر اينترنت ناميده مي شود شروع به استفاده از پروتکل TCP/IP کرد شکل گرفت. “اینترنت” لایه ی فیزیکی یا شبکه ای متشکل از سوییچ ها، روترها و تجهیزات دیگر شبکه ای است که وظیفه ای اصلی آن انتقال اطلاعات به صورت سریع، قابل اطمینان و امن از یک به نقطه به نقطه ی دیگر است. از طرف دیگر “وب” توسط تيم برنرزلی انگليسی در سال ۱۹۸۹ ساخته شده است. وب روی اینترنت کار می کند و نقش اصلی آن هم فراهم کردن واسطی است تا اطلاعاتی که به وسیله ی اینترنت منتقل می شود قابل استفاده و کاربردی شود.
در واقع اينترنت مجموعه‌ای از فناوری است که موجوديت وب را رقم زده است. اگر اينترنت نبود وب هم نبود و اگر وب نبود اينترنت هم چنان در اثر هجر باقی می ماند.
وب در چهار مرحله دچار تحولی عظیم شد:
1- اولین مرحله فاز پژوهش بود، در این مرحله وب فقط در مراکز تحقیقاتی و آکادمیک استفاده می شد.
2- مرحله دوم به فاز بروشور گونه معروف است. در این مرحله بر روی نیاز کمپانی ها و سازمان ها برای به اشتراک گذاری اطلاعات روی اینترنت تمرکز شده بود تا مردم با محصولات و سرویس های مختلف آشنا شوند.
3- تحول سوم آنجایی بود که وب از یک محیط با داده های ایستا به یک محیط تعاملی و اطلاعات تراکنشی تبدیل شد و محصولات و خدمات گوناگون قابل خرید و فروش بود.شروع فعالیت سایت هایی مانند ebay و amazon در این مرحله قابل توجه است.
4- مرحله چهارم جایی است که ما در حال حاضر در آن قرار داریم ، یعنی “وب اجتماعی” جایی که علاوه بر امکانات قبلی سایت هایی مثل فیسبوک و توییتر وجود دارند و انسان ها از این طریق با هم ارتباط برقرار می کنند.
لایه کاربرد ( Application Layer ) چیست ؟
لایه کاربرد بالاترین لایه در مدل های OSI و TCP/IP می باشد. این لایه در هر دو مدل به دلیل اهمیت تعامل کاربر و برنامه کاربری وجود دارد. اما تفاوتی بین این دو مدل وجود دارد و آن هم این است که سه لایه بالایی در مدل OSI تبدیل به لایه کاربرد در مدل TCP/IP شده است. شکل زیر این موضوع را نشان می دهد.
در حقیقت در مدل TCP/IP، لایه کاربرد شامل تمام پروتکل‌ها و متدهایی می باشد که در حوزه پردازش عملیات های مملوس با کاربر، در سرتاسر شبکه های مبتنی بر پروتکل اینترنت (IP) قرار می گیرند. اما در مدل OSI، تعریف لایه کاربرد دقیق تر است، زیرا عملیات افزون تری نسبت به لایه کاربرد در TCP/IP دارد بطوری که دو لایه اضافی یعنی لایه نشست ( Session Layer ) و لایه نمایش ( Presentation Layer ) بین این لایه و لایه انتقال قرار می گیرد. مدل OSI ثابت کرده که بهترین ابزار برای توصیف شبکه‌های کامپیوتری است. اما پروتکل های TCP/IP در مقیاس وسیعی از جمله در وب و اینترنت مورد استفاده قرار می‌گیرد.
یک کاربر ممکن است بصورت مستقیم یا غیر مستقیم با برنامه های کاربردی تعامل داشته باشد. لایه کاربرد جایی است که ارتباط واقعی برقرار شده و منعکس می شود. به این دلیل این لایه در بالای تمام لایه ها قرار گرفته زیرا هیچ خدماتی به لایه های دیگر ارائه نمی کند . لایه کاربرد از لایه انتقال کمک می گیرد در حالی که لایه های دیگر ایجاد ارتباط و انتقال داده ها به میزبانهای دیگر را انجام می دهند. زمانی که یک پروتکل لایه کاربرد بخواهد با پروتکل نظیر خود در میزبان راه دور ( Host ) ارتباط برقرار کند اطلاعات یا داده ها را به لایه انتقال می فرستد. لایه انتقال مابقی کارها را با کمک سایر لایه ها انجام می دهد.
ابهامی در درک لایه کاربرد و پروتکل های آن وجود دارد. هر نرم افزار کاربر نمی تواند در لایه کاربرد قرار داده شود. به جز آن دسته از برنامه های کاربردی که با سیستم ارتباطی در تعامل هستند. به عنوان مثال، نرم افزار طراحی و یا ویرایشگر متن به عنوان برنامه های لایه کاربرد در نظر گرفته نمی شوند. از سوی دیگر، زمانی که ما از یک مرورگر وب استفاده می کنیم، در واقع توسط پروتکل انتقال ابر متن (HTTP) در حال تعامل با شبکه می باشیم. HTTP یکی از پروتکل های لایه کاربردی است پس در نتیجه مرورگر وب یک نرم افزار لایه کاربرد می باشد. مثال دیگر پروتکل انتقال فایل می باشد که برای انتقال فایل های مبتنی بر متن یا باینری در سراسر شبکه به کاربران کمک می کند. کاربر می تواند این پروتکل را در نرم افزارهای مبتنی بر رابط کاربری گرافیکی مانند FileZilla استفاده کند. همچنین کاربر می تواند FTP را در حالت خط فرمان نیز استفاده کند. از این رو، صرف نظر از اینکه کدام نرم افزار را استفاده می کنید، این پروتکل در لایه کاربرد قرار دارد و توسط آن نرم افزار استفاده می شود.
پروتکل های لایه کاربرد
دستگاه‌های مبدأ و مقصد ، از پروتکل‌هایی که در لایه کاربرد زندگی می کنند ، برای ایجاد یک جلسه ( Session ) استفاده می‌کنند تا ارتباط به‌صورت صحیح انجام پذیرد. به طور کلی وظایف پروتکل‌های لایه کاربرد شامل موارد زیر است :
- ایجاد قوانین سازگار برای انتقال اطلاعات بین سرویس‌ها و برنامه‌های کاربردی که بر روی دو کامپیوتر مبدأ و مقصد اجرا شده‌اند.
- مشخص کردن نوع و ساختار داده‌ها، پیام‌هایی که بین مبدأ و مقصد جابجا میشوند. این پیام‌ها می‌تواند درخواست سرویس، پیام تصدیق دریافت، داده‌ها، وضعیت پیام و خطاها باشند.
- انجام تشخیص خطا به‌منظور ایجاد اطمینان از اینکه داده به‌صورت صحیح به مقصد رسیده باشد.
در شکل زیر برخی از پروتکل های مهم در لایه کاربرد را مشاهده می کنید.
سرویس نام گذاری دامنه ( DNS )
Domain Name Service یا DNS برای تبدیل نام به آدرس IP استفاده میشود. فرض کنید میخواهید به سروری متصل شوید که آدرس IP آن را ندارید، طبق مدل TCP/IP اتصال فقط از طریق IP صورت می گیرد. پس کامپیوتر شما قبل از اتصال به سرور اصلی ، آدرس IP مربوط به سرور را از سرویس DNS درخواست میکند. DNS آدرس IP سرور را به کامپیوتر داده و سپس اتصال به وسیله IP بین سرور و کلاینت انجام می‌پذیرد. در حقیقت سرویس DNS تمامی نام ها و آدرس های IP کلیه سرور های دنیا را به صورت جدول بندی شده در درون خود دارد و به محض درخواست ، اطلاعات آدرس IP مورد نظر را در اختیار قرار می دهد. DNS با استفاده از پورت 53 UDP کار می کند. برای مثال زمانی که شما electrovolt.ir را در مرورگر خود وارد می کنید ، ابتدا سیستم شما به سرویس DNS مراجعه کرده و آدرس IP سرور الکترو ولت برگشت داده می شود.
سرویس ارسال فایل و پروتکل FTP
یکی از دیگر پروتکل‌های معروف لایه کاربرد پروتکل ارسال فایل یا File Transfer Protocol است. از این پروتکل برای ارسال فایل بین کلاینت و سرور استفاده میشود. برای اینکه FTP به‌درستی کار کند نیاز است تا نرم‌افزار FTP Client برروی کلاینت و نرم‌افزار FTP Server برروی سرور اجرا باشد. به‌صورت کلی در هنگام برقراری ارتباط FTP دو اتصال بین سرور و کلاینت ایجاد میشود که شامل یک اتصال برای تبادل اطلاعات کنترلی و اتصال دیگر برای تبادل داده‌ها است. در اتصال FTP کلاینت قادر خواهد بود تا فایل‌هایی را برروی سرور Upload و یا Download کند. مشتری درخواست برای یک فایل را به سرور می دهد. هنگامی که سرور درخواست برای یک فایل دریافت می کند، ابتدا یک اتصال TCP برای مشتری باز و انتقال فایل انجام می شود. پس از اینکه انتقال کامل شد، سرور اتصال را می بندد. برای ارسال فایل دوم، مشتری درخواست دوباره می دهد و سرور یک اتصال TCP جدید بازگشایی می کند.
بسیار عجیب است که پس از گذشت سالیان سال، کاربران زیادی هنوز از این پروتکل برای ارسال و دریافت داده هایشان استفاده می نمایند. دلیل محبوبیت این پروتکل، شاید بتوان گفت در کاربر پسندی آن است. کاربران می توانند از طریق نرم افزارهای مخصوصی که برای این کار طراحی شده اند، از روی دسکتاپ کامپیوتر خود، فایل های مورد نیازشان را به سرور ارسال، یا دریافت دارند. درست مثل آنکه این عملیات دارد از طریق MyComputer انجام می شود. ولی در پروتکل HTTP اوضاع به این منوال نیست. کاربران بایستی از طریق سایت، ابتدا به سرور سایت متصل شوند و سپس مبادرت به دریافت و ارسال داده ها نمایند.
سرویس ایمیل و پروتکل‌های POP/IMAP/SMTP
یکی از محبوب‌ترین سرویس‌های شبکه، سرویس ایمیل است که کاربران با استفاده از این سرویس میتوانند ایمیل‌های خود را چک کنند. سه پروتکل معروف لایه کاربرد در این رابطه POP، IMAP و SMTP است. به طوری که ابتدا سرویس گیرنده در مبدا ، ایمیل مورد نظر خود را با پروتکل SMTP به سرور ایمیل مبدا تحویل می دهد. سپس این ایمیل از طریق اینترنت به سرور ایمیل مقصد تحویل داده می شود. در نهایت سرویس گیرنده در مقصد ، از پروتکل های دسترسی به پیام اینترنت IMAP و پروتکل POP برای دریافت و مدیریت ایمیل بهره می برد. شکل زیر روند ارسال و دریافت ایمیل را نشان می دهد.
سرویس پیکربندی پویای هاست و پروتکل DHCP
در یک شبکه ممکن است تعداد زیادی کلاینت وجود داشته باشد. از آن جایی که هر کلاینت باید آی پی منحصر به فرد خود را داشته باشد ، DHCP ( مخفف dynamic host configuration protocol ) وظیفه دارد تا آدرس‌های IP را به‌صورت متمرکز به کلاینت‌ها اختصاص دهد. برای اینکه با نحوه عملکرد DHCP آشنا شوید بهتر است تا کلمه DORA را در ذهن خود نگاه دارید. منظور از DORA چهار کلمه : Discover، Offer، Request و Acknowledgment است که مکانیزم‌های اصلی مربوط به DHCP است.
Discover: هنگامی که یک کلاینت روشن میشود و تنظیمات IP به روی حالت اتوماتیک باشد، در ابتدا یک پیام با نام DHCP Discover را در کل شبکه ارسال میکند.
Offer: هر سرور DHCP که پیام DHCP Discover را دریافت کند یک پیام که محتوای آن آدرس IP و سایر تنظیماتی که برای کلاینت است را در قالب پیام DHCP Offer به سمت کلاینت ارسال میکند.
Request: درصورتی‌که بیشتر از یک سرور DHCP در شبکه وجود داشته باشد، کلاینت چندین پیام DHCP Offer را دریافت میکند. کلاینت یکی از این پیشنهادها را قبول کرده و پیامی مبتنی بر قبول تنظیمات به سرور ارسال میکند که به این پیام DHCP Request گفته میشود.
Acknowledge: هنگامی‌که سرور DHCP پیام DHCP Request را دریافت میکند، آدرس IP اختصاص داده‌شده را به‌عنوان آدرس در حال استفاده علامت‌گذاری میکند و یک پیام به نام DHCP Ack به کلاینت ارسال میکند. درصورتی‌که به هر دلیلی سرور نتواند آدرس IP را به کلاینت اختصاص دهد پیام DHCP Nack را ارسال کرده و کلاینت نمی‌تواند آدرس IP را به خود اختصاص دهد و دوباره این عملیات چهارگانه را تکرار میکند.
سرویس و پروتکل Telnet
قبل از پیشرفت سیستم‌عامل‌ها به‌صورت گرافیکی، ارتباط بین کاربران و سیستم‌عامل از طریق محیط‌های متنی انجام می‌گرفت. امروزه نیز متخصصان علم کامپیوتر محیط‌های متنی را به گرافیکی ترجیح می‌دهند چراکه این محیط‌ها به دلایل زیر نسبت به محیط‌های گرافیکی بهتر عمل می‌کنند:
- سیستم‌عامل سبک‌تر خواهد بود و در هنگام کنترل از راه دور نیاز به ارسال داده‌های کمتری است.
- امنیت در محیط‌های متنی بیشتر است چراکه اکثر نفوذها از طریق باگ‌های موجود در محیط گرافیکی صورت می‌پذیرد.
- پایداری بیشتر و خرابی کمتر اتفاق می‌افتد چراکه بیشتر خطاها بدلیل وجود محیط گرافیکی می‌باشد.
- خطاهای انسانی کاهش می‌یابد و سرعت عملکرد افزایش پیدا میکند.
- و…
امروزه نیاز است تا کاربران بتوانند از طریق محیط متنی و از راه دور دستگاه‌ها و سیستم‌ها را مدیریت و کنترل کنند که برای این منظور پروتکل Telnet توسعه داده شده است.
به اتصالی که Telnet از آن استفاده میکند VTY)Virtual Terminal) گفته میشود. درواقع اتصال Telnet چندین موضوع ازجمله چگونگی ایجاد و خاتمه اتصال و نیز دستورات کنترلی مورد نیاز را مشخص میکند.
اگرچه Telnet قبل از برقراری اتصال بین کلاینت و سرور عملیات احراز هویت کاربران را انجام میدهد اما داده‌های تبادل شده رمزگذاری نشده و به‌صورت متن ساده ارسال میشود که این موضوع یک مشکل امنیتی تلقی میشود. SSH یا Secure Shell پروتکلی است که کاملاً شبیه به Telnet است اما با این تفاوت که اطلاعات ارسال شده بین کلاینت و سرور رمزگذاری میشود و مشکل Telnet را برطرف می‌سازد.
سرویس www و پروتکل HTTP
پروتکل HTTP ( مخفف Hypertext Transfer Protocol ) یک استاندارد تعریف شده برای شبکه های کامپیوتری برای توزیع و نمایش محتوا است که در واقع بعد از ایجاد اولین سایت های اینترنتی پایه ریزی شد و به مرور زمان نسخه های مختلف آن توسعه پیدا کرد. کنسرسیوم جهانی وب ( W3C ) مسئولیت توسعه و نظارت بر این پروتکل را بر عهده دارد. مرورگرهای وب و سرورهای اینترنتی برای برقراری ارتباط از این پروتکل استفاده می کنند. ارتباط بین کلاینت و سرور در پروتکل HTTP از طریق پورت 80 انجام میشود و به مجموعه اطلاعات رد و بدل شده بین دو سیستم نشست یا session گفته میشود. شناسایی این پروتکل آسان است چرا که هنگام بازدید از یک وبسایت ، درست در داخل URL وبسایت نوشته شده است. برای مثال آدرس سایت الکترو ولت https://electrovolt.ir است. حتی اگر شما https:// را در ابتدای آن وارد نکنید ، مرورگر شما اتوماتیک آن را لحاظ می کند.
پروتکل HTTP بعد از بوجود آمدن زبان برنامه نویسی HTML یا Hyper Text Markup Language در سال 1989 توسط آقای تیم برنرز لی پایه گذاری شد و شروعی برای ایجاد صفحات تحت وب و اولین سایت های اینترنتی بود. این پروتکل ارتباط بین سرور و کلاینت را در یک شبکه کامپیوتری برقرار می کند. در واقع مرورگر اینترنت نصب شده در کامپیوتر کاربر نقش کلاینت را ایفا میکند و با نرم افزاری که در سیستم سرور نصب شده ارتباط برقرار کرده و طبق استاندارهای تعریف شده محتوی را رد و بدل میکند و در این میان درخواست های مکرری از کلاینت به سرور فرستاده شده و پاسخ آن از سمت سرور به کاربر فرستاده میشود. شکل زیر این موضوع را نشان می دهد.
پروتکل HTTPS
پروتکل HTTP داده‌ها را به‌صورت متن ساده ارسال و دریافت میکند که این موضوع در هنگام ارسال و دریافت اطلاعاتی که حاوی رمز عبور است مناسب نبوده و ممکن است تا اطلاعات شخصی افراد به مخاطره بیافتد. برای مقابله با این‌چنین خطراتی یک ارتباطات امن در محیط وب بنام Secure HTTP یا HTTPS به وجود آمد که در این پروتکل داده‌ها در مبدأ رمزگذاری و در مقصد رمزگشایی میشوند؛ بنابراین داده‌ها در میان راه از دسترس هکرها در امان هستند. شکل زیر تفاوت بین HTTP و HTTPS را نشان می دهد.
ویژگی های عمومی پروتکل HTTP
سه ویژگی که باعث شده HTTP در عین سادگی قدرتمند باشد عبارت است از:
بدون اتصال بودن (Connectionless)
مستقل بودن (Independent)
بدون وضعیت بودن (Stateless)
بدون اتصال بودن(Connectionless)
Client به وسیله ی مرورگر یک سرویس HTTP درخواست می کند ، Client به server وصل نیست، پس، منتظر پاسخ می ماند. Server درخواست Client را می بیند و پردازش می کند و برای ارسال پاسخ، دوباره یک ارتباط جدید با Client برقرار می کند.
مستقل بودن(Independent)
HTTP یک رسانه ی مستقل است، HTTP بر اساس نوع داده ای محتویات ارسالی توسط Client و همچنین نوع داده ای محتویاتی که Server به Client پاسخ میدهد، یک MIME مناسب درخواست می دهد، این بدان معناست که HTTP می تواند هر نوع داده ای که توسط Client و Server درخواست می شود، بدون هیچ مشکلی فراهم کند و محدود به داده های خاصی نمی باشد، پس کاملا مستقل است.
بدون وضعیت بودن(Stateless)
همان طور ک گفتیم HTTP بدون اتصال می باشد. Server و کاربر Client هر کدام تنها زمانی که آن دو با هم در ارتباط و تعامل هستند از یکدیگر با خبرند. بعد از آن هر دو آن ها، هر چیزی که بینشان بوده فراموش می کنند. با توجه به ماهیت این نوع پروتکل، نه Client و نه مرورگر نمی توانند اطلاعات بین درخواست های یک صفحه ی وب را نگه داری کنند. به خاطر همین موضوع است که داشتن وب سایتهایی که بصورت هوشمند به ورودی کاربر واکنش نشان دهند ( Responsive ) سخت است. این کمبود HTTP با کمک تکنولوژی های تازه نظیر ActiveX، Java، Javascript، و cookies برطرف شده است.
تشریح عملکرد پروتکل HTTP
در ادامه به تشریح مهمترین پروتکل لایه کاربرد یعنی HTTP خواهیم پرداخت که پایه و اساس شبکه جهانی وب است. پروتکل HTTP در مدل کلاینت/سرور کار می کند. هنگامی که یک کاربر می خواهد به هر صفحه HTTP بر روی اینترنت دسترسی داشته باشد، ابتدا ماشین کلاینت در سمت کاربر یک ارتباط TCP به سرور روی پورت 80 آغاز می کند که به آن HTTP Request گفته می شود. سپس سرور درخواست کلاینت را بررسی کرده و به آن در خواست پاسخ می دهد که به آن HTTP Response گفته می شود. برای مثال یک درخواست وب نمونه و پاسخ آن را در شکل زیر مشاهده می کنید.
نسخه های مختلف پروتکل HTTP
- HTTP 0.9 : تنها از دریافت اسناد ابر متن ساده پشتیبانی می کند.
- HTTP 1.0 : از HTTP غیر مداوم استفاده می کند. حداکثر یک شی می تواند از طریق یک اتصال TCP ارسال شود.
- HTTP 1.1 : از HTTP مداوم استفاده می کند. در این نسخه، اشیاء متعدد می توانند از طریق یک اتصال TCP ارسال شوند.
- HTTP-NG : متوقف شد و به عنوان استاندارد ثبت نشد.
- HTTP 2.0 : در این نسخه ضمن سازگاری با نسخه های قبلی ، بسیاری از عملکردها بهینه سازی شده است.
در شکل زیر کلیه نسخه های HTTP را مشاهده می کنید.
روش های ارسال درخواست HTTP
سه نوع روش ( Method ) اصلی برای ارسال پیام HTTP وجود دارد که شامل GET، POST و HEAD می باشند.
- پیام های HTTP GET که به سرور ارسال می شوند تنها حاوی URL می باشند. ممکن است پارامترهای داده اختیاری نیز به انتهای این URL اضافه شود که در این صورت در انتهای URL هر یک از این پارامترها با یک علامت سوال ( ? ) اضافه می گردد. سرور بخش پارامتر داده اختیاری را پردازش می کند، اگر وجود داشته باشد، سپس نتیجه را با در نظر گرفتن آن پارامتر به مرورگر بر می گرداند.
- در پیام های HTTP POST هر گونه پارامتر داده اختیاری به جای اینکه در انتهای URL و با علامت سوال نوشته شود ، در بدنه پیام و با علامت & گذاشته می شود.
- درخواست HTTP HEAD همانند درخواست های GET عمل می کند. با این تفاوت که به جای پاسخ دادن با محتوای کامل URL، سرور تنها اطلاعات هدر پاسخ را به مرورگر بر می گرداند.
در شکل زیر کلیه متد های ارسال درخواست HTTP را مشاهده می کنید.
هدر درخواست HTTP
هدر در خواست HTTP ( یعنی HTTP Request header ) به اطلاعاتی گفته می شود که به شکل متنی ( Text ) هستند و در هنگام درخواست HTTP ( یعنی HTTP Request ) توسط مرورگر به وب سرور ارسال می شود. این اطلاعات شامل جزئیاتی از در خواست مرورگر می باشد که توسط وب سرور در نظر گرفته می شود. برای مثال اطلاعاتی نظیر نام مرورگر ( IE, Chrome, FireFox ) نسخه ویندوز ( XP, 7, 8, 10 ) و … که به سرور کمک می کند تا پاسخ مناسب تری بدهد. سپس سرور از اطلاعات هدر درخواست، برای ساخت و ارسال هدر پاسخ استفاده می کند. همچنین مرورگر موظف است بعد از ارسال هدر درخواست ، داده های مورد نیاز ( در صورت وجود ) را برای سرور ارسال کند. در شکل زیر مثالی از هدر درخواست را مشاهده می کنید.
هدر پاسخ HTTP
هدر پاسخ HTTP ( یعنی HTTP Response Header ) به اطلاعاتی گفته می شود که به شکل متنی ( Text ) هستند و در هنگام پاسخ به دریافت یک درخواست HTTP توسط وب سرور به مرورگر کاربر ارسال می شود. هدر پاسخ شامل تاریخ، حجم، و نوع فایلی که به کاربر ارسال می شود نیز می باشد. همچنین اطلاعاتی درباره خود سرور نیز به همراه دارد. سرور موظف است بعد از ارسال هدر پاسخ آن فایل مورد نظر را نیز ارسال نماید. در شکل زیر مثالی از هدر پاسخ را مشاهده می کنید.
کدهای وضعیت HTTP
خطاها در اینترنت میتوانند کاملا خسته کننده باشند، خصوصا اگر شما تفاوت بین خطای 404 و خطای 502 را ندانید. این پیام های خطا، که کدهای وضعیت HTTP نیز گفته میشوند کدهای پاسخی هستند که توسط وب سرورها داده میشوند و کمک به شناسایی علت مشکل میکند.
برای مثال “404 File Not Found” یک کد وضعیت رایج HTTP است. این ارور بدین معنا است که وب سرور درخواست شما را نمیبیند. فایل –صفحه وب یا دیگر سندی که میخواهید با مرورگر خود آنها را لود کنید- جابجا یا پاک شده و یا اینکه شما آدرس URL اشتباه وارد کرده اید.
دانستن معنای کد وضعیت HTTP به شما کمک میکند تا بفهمید اشکال کار در کجاست. برای مثال در ارور 404 شما آدرس URL را چک میکنید که اگر غلط املایی داشته باشید آنرا اصلاح کنید و دوباره امتحان کنید. اگر درست نشد با پاک کردن اطلاعات بین هر بک اسلش آنقدر به عقب بر میگردید تا به صفحه ای برسید که ارور 404 نداشته باشد. از آنجا احتمال دارد صفحه ای را که دنبال آن هستید پیدا کنید.
در شکل زیر کلیه پیغام های سرور را مشاهده می کنید.
در صورتی که این مطلب مورد پسندتان واقع شد لایک و اشتراک گذاری فراموش نشود.
دیدگاهتان را بنویسید